การรอคอยใครซักคนนานถึง 18 ปี

หลายคนคงรู้แล้วว่าเชอรี่และเอ็มแต่งงานกันเมื่อต้นปีที่ผ่านมา และก่อนที่เราจะได้แต่งงานกัน เรารอคอยกันมานานถึง 18 ปี กว่าจะมีวันนี้ และหลายคนมักสงสัยว่า รอได้ยังไงนานขนาดนี้ ไม่เบื่อกันหรือยังไง??

คุณเชื่อในรักแรกพบมั้ย?? เชอรี่ตอบได้ทันที ว่าเชื่อค่ะ

ต้องขอท้าวความไปเมื่อเชอรี่และเอ็มเจอกันครั้งแรกเมื่อตอน ม. 2 นะคะ เรา 2 คนก็เป็นแค่ ...

เด็กหญิงวรินธรจอมซน

เด็กชายขจรจอมเซ่อ

ตอนนั้นเรายังเด็กมาก ไม่รู้จักคำว่าความรัก รู้แต่ว่าการได้คุยกัน การได้เล่นกันมันมีความสุขมาก เราเลยมักคุยกัน เล่นกันบ่อยๆ และมันคือจุดเล็กๆของเรา 2 คนที่ค่อยๆพัฒนากันเรื่อย เราคุยกันทุกวันแต่ก็ไม่ได้เป็นแฟน เราเป็นเพื่อนที่สถานะคลุมเคลือ เขียนจดหมายหากันตลอด โทรคุยกันทุกวัน ไม่เคยบอกชอบกัน ไม่เคยคิดเรื่องจะเป็นแฟนกัน แต่เราก็มีความรู้สึกดีๆให้กันตลอดเสมอมา

แกล้งกัน

เขียนจดหมายหากัน

จริงๆแล้วคือ ... เราแอบชอบกัน > <"

สุดท้ายแล้วต่างคนก็ต่างมีแฟน ด้วยความรู้สึกว่า "เราคือเพื่อนกัน" ก็ทำให้เรายังติดต่อกัน ถึงแม้ว่าเราจะเรียนจบจากโรงเรียนมัธยมที่เราเจอกัน ตลอดหลายปีที่เราแยกย้ายกันไปเรียน เราก็ยังติดต่อกัน แต่ก็นานๆที เพราะคำว่า "คิดถึง" คำเดียว 

โรงเรียนที่รักของเรา

จนเชอรี่เข้ามาทำงานกรุงเทพฯ แต่เราก็ยังคงไม่นััดเจอกัน เพราะเราคือเพื่อนกันที่ติดต่อกันไม่เหมือนเพื่อนแบบอื่นๆ เราเลยได้แค่คุยกันบ้างทางอีเมล์ ตอบ "จดหมาย" และบังเอิญเจอกันบ่อยๆ  ทั้งๆที่ที่ทำงานและที่อยู่ของเราไม่ได้ใกล้กัน แค่ผ่านตาไกลๆแว็บเดียวก็รู้แล้วว่า เราเจอกัน (อีกแล้ว) แต่เราก็ไม่กล้าทักกัน

หลายๆสิ่งที่เราทำให้กัน มันสื่อว่าเราชอบกัน แต่ก็ไม่กล้าบอกกัน ไม่เคยคิด ไม่กล้าคิด มันทำให้สะสมในใจตลอดว่า คนนี้แหละ ที่เราทำให้เรามีความสุขได้เสมอ ไม่มีใครที่จะทำให้หัวใจเต้นแรง และรู้สึกดีได้ขนาดนี้แล้ว

คำว่า "รอ" เรา 2 คนไม่เคยพูดคำนี้เลย คนรอบตัวเราหลายคนมักถามเสมอว่า ทำไมเราถึงรอกันได้ถึง 18 ปี หากเราชอบใครซักคนอย่างจริงจัง เราจะไม่รู้สึกเลยว่านี่คือการรอ หรือให้ระยะนานกว่านี้ก็รอได้เพื่อคนนี้คนเดียว

เราแค่ไม่เคยพูดคำว่า "รอ" แต่จริงๆแล้วเรา "รอกันเสมอ"

เรากลับมาเจอกันอีกครั้งในช่วงเวลาที่ทุกอย่างลงตัว เราไม่ใช่เด็กนักเรียน ตอนนี้เราเป็นผู้ใหญ่ที่มีงานทำ เลี้ยงตัวเองได้ เมื่อเรารู้ใจกันแล้วว่าเรารู้สึกยังไงต่อกันก็ไม่ยอมให้คนที่เรารอมาเกินครึ่งชีวิตหายไปไหนอีก ถึงเวลาแล้วที่เราจะทำตามที่ใจเราต้องการ

วันที่ 5 ธันวาคม 2548 (7 ปีที่แล้ว) เรา 2 คนเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนเป็นแฟน จากที่เคยเป็นเพื่อนก็เปลี่ยนไป เราค่อยๆปรับตัวเข้าหากัน ถึงจะมาจากต่างครอบครัวกันแต่เราไม่ค่อยมีปัญหากัน คงเพราะว่า "เรารอกันมานาน"

วันนี้เรา 2 คนเป็นแฟนกันครบ 7 ปีพอดีค่ะ 

(บล๊อคนี้เป็นของขวัญวันครบรอบแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเลย)

วันที่เรา 2 คนตัดสินใจจะแต่งงานกัน

จนถึงวันนี้เราแต่งงานกัน เราได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ทุกวันของเรามีความสุขและช่างมีความหมาย เชอรี่รู้สึกดีใจมากที่เชอรี่รอคนนี้ถึง 18 ปี คนที่ทำให้เชอรี่เป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก เชอรี่ก็จะรักและดูแลผู้ชายคนนี้อย่างดีตลอดไปค่ะ <3

อย่ากลัวที่จะรอใครซักคน อย่ากลัวว่าคบแล้วไม่ใช่ หากรู้สึกว่าคนนี้คือคนที่ใจต้องการ อย่าปล่อยให้คนคนนั้นหายไปจากชีวิตเราค่ะ

Tweet