วันนี้ได้ตื่นสายที่สุดตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เพราะไม่ต้องรีบไปไหน แค่ตื่นไปให้ทันกินข้าวเช้าก็พอ เช้ามามีหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นเป็นภาษาอังกฤษวางหน้าห้องด้วย 9 โมงครึ่งเลยลงไปกินข้าวเช้าแบบชิว ๆ โรงแรมนี้ไฮโซมาก เราสามารถเลือกกินอาหารเช้าได้ 3 ร้านในโรงแรม แต่ด้วยความเบลอ+ง่วง เราเลยเผลอเข้าห้องอาหาร American แบบไม่รู้ตัว เราก็พยายามกิน อย่างละนิดอย่างละหน่อย เพราะเป็นแบบบุฟเฟ่เราจึงไม่กล้าตักเยอะ ถ้าเหลือก็เกรงใจเค้า อาหารก็อร่อย รสชาติผู้ดี กินเสร็จก็ต้องรีบเก็บของมาไว้ล๊อบบี้เพื่อเตรียมไปโอซาก้า
ต้องไปจากเกียวโตแล้วจริง ๆ เหรอเนี่ย ใจหายจัง 
11 โมง ป๊านัดเลี้ยงขอบคุณเพื่อน ๆ โรตารีที่ดูแลเราเป็นอย่างดีตลอดหลายวันที่ผ่านมา ที่ห้องอาหารเดิมที่เรากินเมื่อเช้า แต่เราเพิ่งกินเช้าเช้ามะกี๊เลยสั่งไอติม 2 ถ้วยมากินกัน 4 คน
แพงมากมาย ถ้วยละ 1,200 เยนแหนะ 
จานนี้ไม่ได้สั่งเอง เลยไม่รู้ราคา
จำราคารวมไม่ได้อีกเหมือนกัน จำได้แค่ว่าวันนั้นตกใจเหมือนกันว่าทำไมมันแพงอย่างนี้ !!!
อยู่เกียวโตมาหลายวันรู้สึกผูกพันเหมือนกัน พอถึงเวลาจะต้องเดินทางไปโอซาก้ากลับรู้สึกเศร้านิด ๆ สงสัยคงเพราะชาว Rotarian ต้อนรับเราอย่างอบอุ่นจริง ๆ
เค้าบอกว่าวันนี้รถจะมารับเราไปโอซาก้าตอนบ่ายโมง ระหว่างนั่งรอผู้ใหญ่ทานข้าวกันเราก็นั่งดูนาฬิกา, ถ่ายรูป, ท่องคำอำลา (ภาษาญี่ปุ่น) ก่อนบ่ายเราก็ไปหน้าโรงแรมปรากฏว่ารถมารอรับแล้ว ช่างเป็นชนชาติที่ตรงเวลาจริง ๆ เลย เป็นรถมินิบัสนั่งได้ประมาณ 20 ที่ เหลือเฟือมากสำหรับเราทั้ง 10 คน ทำไมเค้าดูแลเราดีอย่างนี้นะ ตอนแรกนึกว่าจะต้องเดินทางไปกันเองซะอีก
รถบินิบัสคันนี้จะพาผู้โดยสารทุกท่านสู่เมืองโอซาก้า
แล้วก็ขอถ่ายรูปรวมกันหน่อยเผื่อวันนี้มีโอกาสได้เจอกันอีก
ต้องลากันจริง ๆ แล้วพบกันใหม่ : มาตะ ไออิมาโช
ระหว่างการเดินทางไม่กล้าหลับเลย อยากจะเก็บภาพความทรงจำนี้ให้ได้มากที่สุด ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้มาเที่ยวที่เมืองนี้อีกหรือเปล่า
จะถึงโอซาก้าแล้วน๊า ตื่นเต้นจัง !
รถมินิบัสมาส่งเราถึงหน้าโรงแรม Grampus Inn ที่อยู่ในย่าน Namba โดยใช้เวลาเดินทางประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่ง เราทุกคนก็เดินทางกันมาอย่างเหนื่อยแสนเหนื่อย จึงรีบทำการ check in แล้วเอากระเป๋าไปเก็บในห้อง และนัดกันที่ lobby โรงแรมอีก 10 นาทีข้างหน้า 55555
แน่นอน ทุกคนกระหายการช๊อปปิ้งมาก แก๊งค์เดิม 6 คนก็มุ่งหน้าสู่ย่าน Shinsaibashi
แท่เด๊นนนน !!!! ร่าเริงที่สุดในโลก (ก่อนหน้านี้ยังเศร้าอยู่เลย)
โอซาก้าเป็นเมืองที่ต่างกับเกียวโตมาก ๆ โอซาก้าจะเป็นเมืองที่ค่อนข้างจะเจริญ ถึงไม่ใช่เมืองหลวงก็เหอะ เป็นสวรรค์ของการช๊อปปิ้งจริง ๆ มีร้านค้ามากมาย หลายกิโลเมตร มีร้านเกมตู้, ปาจิงโกะ เยอะมาก เลยขอเข้าไปดูหน่อยละกัน
ยิ่งใหญ่จริง ๆ เลย มีเกมทุกอย่าง ล่อตาล่อใจจริง ๆ เกมที่ราคาถูกที่สุดคือเกมคีบตุ๊กตา, ขนม อยู่ที่ 100 เยน เดินเข้าไปอีกก็เจอเกมแข่งม้า ก็งงเล็กน้อยว่าคนที่นี่เค้าจริงจังกับการเล่นเกมตู้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ???
สนามแข่งม้าจำลอง มีจอฉายขนาดใหญ่ด้วย (มาก) ซึ่งคนเล่นจะประจำอยู่จอข้าง ๆ สนาม
กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้อง อีกอย่างไหน ๆ ก็มาถึงเมืองต้นตำรับจะไม่ชิมทาโกะยากิได้ยังไง ต้องขอลองซักหน่อยแล้ว
6 ชิ้นนี้ 300 เยนค่า อร่อยไร้เทียมทานจริง ๆ
แล้วก็เจอเหมือนที่เคยอ่านหนังสือจริง ๆ ด้วย ทุกทีที่เราเดินผ่านไม่มีภาษาอังกฤษเลย นอกจากจะป้ายยี่ห้อ Panasonic, Aeon, Takashiyama ฯลฯ
ขายอะไรค๊า !@#$%^&*)_*&%
และแล้วก็เจอ Iphone 3G เด้งเข้าไปในร้านทันที
เดินไปได้อีกไม่ไกลก็ได้กลิ่นปูหอม ๆ มาจากไหนน๊า เดินตามกลิ่นไปเรื่อย ๆ ก็เจอร้านขายปูอลาสก้าเข้า
หอมอย่างนี้ไม่ชิมไม่ได้แล้ว 500 เยน ได้ก้ามปูมา 2 อัน
และแล้วก็มาเจอป้ายที่เราตามหา ป้ายกูลิโกะ ถ้าไม่ได้มาถ่ายกับป้ายนี้คืนนี้คงนอนไม่หลับแน่ ๆ เลย
ป๊า ม๊า นัดเพื่อนไว้ที่โรงแรมตอน 1 ทุ่ม เลยรีบกลับโรงแรมไปกันก่อน แต่เราบ้านนอกเข้ากรุง เหนื่อยก็เหนื่อย ร้อนก็ร้อน แต่ขอเดินเล่นก่อนแล้วกัน ไม่ได้มาเหนื่อยบ่ิอย ๆ นี่ แล้วก็เดินต่อไปเจอร้าน apple เข้าทางเอ็มอีกแล้ว กระโจนเข้าร้านทันที
เท่ห์ที่สุดในโลกเล้ยย 
แล้วก็ตามด้วย Nike Shop เป็นสวรรค์ของเอ็ม เอ็ม อีกแล้วค่ะ
สอยเสื้อยืดราคา 4000 เยน กับ ผ้าคาดหัวราคา 1,100 เยน ใส่แล้วต้องเหาะได้แน่เลย 
เมื่อเอ็มเริ่มจะตัวเบาขึ้นแล้ว เราก็กลับสู่โหมดช๊อปปิ้งของเชอรี่ต่อ แล้วก็ไปเจอ Kitty ตัวบะเริ่มเลย น่ากอดมาก ๆ ทำไมเค้าทำบ้านเมืองได้น่าเดินขนาดนี้เนี่ย ซักอิจฉาสาวญี่ปุ่นแล้วสิ
Kitty ตัวนี้ราคาเท่าไหร่ค๊า นู๋จาซื้อกลับบ้าน 
เดินไปอีกไม่ไกลก็เจอเกมตีกลองที่เอ็ม เอ็ม ชอบเล่นตามห้างที่กรุงเทพ บ้านเราก็ทันสมัยเหมือนกันนะเนี่ย
แล้วเราก็เดินถึง Dotonbori เดินไกลเหมือนกันนะเนี่ย เอาละ! วันหน้าค่อยมาใหม่ละกัน วันนี้ไม่มีเวลาแล้ว เด๋วกลับโรงแรมไม่ทัน
เดินกลับโรงแรมด้วยความเหนื่อยล้า ไม่แวะร้านไหนเลย หมดพลัง ขานี่เต้นตุบ ๆ ๆ แต่หยุดเดินไม่ได้ เด๋วเพื่อนร่วมทางหาว่าเรางอแง สู้ว้อย !
หมดแรงแต่ขอถ่ายรูปร้านที่เราเดินผ่านหน่อยเน๊อะ นี่เป็นร้านเกมตู้ที่ใหญ่ที่สุดในระแวกนี้เลย 
เย้! ในทีี่สุดก็สามารถพาตัวเรากลับมาถึงโรงแรมจนได้ 
เพื่อนป๊ามาถึงแล้ว ขนาดว่าเรามาถึงโรงแรมก่อนเวลานะเนี่ย ขอยอมแพ้ชนชาติตรงเวลาเจ้าค่ะ แต่ผุ้ใหญ่บอกว่าเด็ก ๆ ไม่ต้องไปก็ได้ ผู้ใหญ่จะไปกินข้าวกันแถว ๆ นี้ ใ้ห้เราหาข้าวกินกันเองตามอัธยาศัย เชอรี่ เอ็ม เจ๊วี พี่กอล์ฟ เลยต้องลุยกันเอง โดยที่ให้เวลาไปเปลี่ยนรองเท้า, เข้าห้องน้ำ 20 นาที (หายเหนื่อยแล้วเหรอจ๊ะ???) ตั้งแต่มาญี่ปุ่นยังไม่เจอร้าน 100 เยนเลย แล้วจะซื้อของฝากพี่หลาได้ไงเนี่ย เลยถามทางไปกับเจ้าหน้าที่โรงแรม เค้าใจดีมากเลย ให้แผนที่่ภาษาญี่ปุ่นเรามาด้วย ร้านที่อยู่ใกล้ที่สุดห่างจากโรงแรมประมาณ 1 กิโลแม้ว แต่สู้ตาย
หาเจอแล้วค่ะ 
แต่เราทุกคนยังไม่ได้กินข้าวบ่าย + เย็นเลย นี่ก็จะ 2 ทุ่มแล้ว หาร้านหม่ำ ๆ ก่อนดีกว่า ด้วยความที่เราจะอยู่ต่ออีกหลายวันเลยให้สิทธิ์เจ๊วีกับพี่กอล์ฟเลือกร้าน
เป็นร้านนี้ค่ะ ญี่ปุ๊น ญี่ปุ่นเน๊อะ ชอบ ๆ ๆ ๆ 
เป็นร้านนี้ค่ะ ญี่ปุ๊น ญี่ปุ่นเน๊อะ ชอบ ๆ ๆ ๆ 
เป็นร้านราเมนค่ะ หน้าตาน่ากินมาก ๆ แต่...ชามนี่เหมือนกาละมังเลย 
อ่านไม่ออกแต่ขอเดาว่าค่าน้ำคนละ 100 เยน 
แปลออกแล้วค่ะ..เค้าบอกว่าเพิ่มไข่ต้มฟองละ 100 เยนค่ะ (กะเหรี่ยงจริง ๆ เลยเรา)
พอเรียกเก็บตังค์ ปรากฏว่าเค้าให้เรากินน้ำฟรีค่ะ แล้วป้ายนี้อ่านว่าอะไรเนี่ย ใครรู้ช่วยบอกที ????
อิ่มแล้วค่ะ พร้อมลุยต่อ
แฟนบอกว่าจะคีบตุ๊กตาให้ แต่รอยยิ้มมาให้แทนค่ะ..ชื่นใจกว่า 
Tweet
